«آنچه
از شاهدان شنیدیم به حدی تکان دهنده بود که بیشتر ترجیح می دادیم دروغ
باشد تا حقیقت...» مولفان کتاب «محصول خونین»۱ ضمن گفتن این جملات به شرح
واقعیاتی می پردازند که برای خوانندگان آن بیشتر شبیه خواندن داستانی
ترسناک است. ماجرا از زمانی شروع شد که دو وکیل کانادایی به نام های دیوید
ماتاس و دیوید کیلگور۲ نامه ای از انجمن تحقیق درباره آزار و شکنجه فالون
گونگ (CIPFG) دریافت کردند. در نامه از آنها خواسته شده بود به این ادعا
که تمرین کننده های فالون گونگ زندانی در چین به عنوان منبعی جهت تجارت
اعضای بدن استفاده می شوند، رسیدگی شود. این دو وکیل پس از تحقیقاتی
گسترده و سفر به بیش از ۱۲ کشور برای مصاحبه با کسانی که مدتی در زندان
های چین به سر برده اند و پس از بررسی آمار و اطلاعات مربوط به پیوند عضو
در چین و مصاحبه با پزشکان، متخصصان، سیاستمداران و سازمان های جهانی،
نتایج را در گزارشی ۶۳ صفحه ای به همراه ۱۷۴ صفحه ضمایم و مدارک ارائه
دادند. این گزارش که «محصول خونین» نام گرفت با ارائه ۵۲ مدرک اثبات می
کند دولت چین از سال ۱۹۹۹ در بیمارستان ها، مراکز بازداشت و اردوگاه های
کار اجباری سبب مرگ شمار عظیم و نامعلومی از زندانیان فالون گونگ بوده
است. اندام های حیاتی آنان شامل کلیه ، کبد، قرنیه و قلب از بدن آنان خارج
شده و برای فروش در اختیار متقاضیان عضو که در بسیاری از موارد افراد
خارجی هستند قرار می گیرد. دیوید ماتاس و دیوید کیلگور به خاطر پژوهش های
صلح آمیزشان در ۱۶ ژوئن سال ۲۰۰۹ مفتخر به دریافت جایزه حقوق بشر از بخش
جامعه بین المللی حقوق بشر در شهر برن سوئیس شدند.
● گزارشگران سازمان ملل
مانفرد نوآک گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور
شکنجه نیز در گزارش خود در مارس ۲۰۰۷ یافته های قبلی مبنی بر آزار و اذیت،
تجاوز و شکنجه شهروندان چینی را تایید می کند۳ و می آورد: «جداسازی اعضای
بدن در خصوص تعداد بسیار زیادی از تمرین کننده های فالون گونگ در نقاط
گوناگون چین با هدف تامین اعضای پیوندی لازم در جراحی های پیوند عضو روی
داده است» نوآک در گزارش خود تشریح می کند: «از سال ۲۰۰۱ اندام حیاتی از
جمله قلب، کلیه ، کبد و قرنیه به طور سازمان یافته ای از بدن تمرین کننده
های فالون گونگ در بیمارستان سوجیاتون، شنیانگ استان لیااونینگ برداشته
شده و طی روند برداشتن اعضا این افراد کشته می شوند.» این گزارش اضافه می
کند: «پرسنل چندین مرکز پیوند عضو بیان کرده اند در مراکزشان از اعضای بدن
تمرین کننده های زنده فالون گونگ استفاده می شود و پس از آنکه اندام جدا
می شود اجساد آنها را می سوزانند تا اجساد به عنوان منبع تامین عضو
شناسایی نشوند. از این اندام برای هر دو بیماران خارجی و داخلی استفاده می
شود.» اسماء جهانگیر گزارشگر ویژه سازمان ملل در زمینه آزادی مذاهب و
عقاید نیز ضمن ابراز نگرانی در خصوص وضعیت تمرین کننده های فالون گونگ، در
گزارش خود از ۲۵۰ منطقه، به برداشتن اعضای بدن تمرین کنندگان فالون گونگ
اشاره کرده است. او در گزارش پیشین خود به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل
اشاره کرد که تمرین کنندگان فالون گونگ به خاطر عقایدشان هدف نقض جدی حقوق
بشر قرار گرفته و نقض آزادی عقیده آنان را محکوم کرده اند.
● شاهدانی دیگر
پس از مدتی شاهدان دیگری یکی پس از دیگری دست به
افشاگری زدند. از جمله همسر سابق یک جراح مغز و اعصاب که عمل جداسازی
قرنیه از چشم تمرین کنندگان فالون گونگ را انجام می داد. او گفت همسرش از
اکتبر ۲۰۰۳ به مدت دو سال حدود دو هزار قرنیه از تمرین کنندگان فالون گونگ
زندانی بی هوش شده در بیمارستان سوجیاتون، شهر شن یانگ در شمال چین
درآورده است. این جراح گفت هیچ کدام از دهندگان قرنیه زنده نماندند زیرا
جراحانی دیگر اعضای دیگر بدن شان را خارج کرده و سپس تمامی اجساد با هدف
از بین بردن مدارک جرم سوزانده می شدند. این شاهد در ماه مارس ۲۰۰۶ در گفت
وگو با روزنامه اپک تایمز۴ جزییات کامل این اعمال را بیان کرد و اظهار
داشت انگیزه اش از این افشاگری، نجات جان هزاران تمرین کننده فالون گونگ
بود که هنوز در زندانی زیرزمینی در پشت بیمارستان به طور غیرقانونی محبوس
بودند و خطر مرگ ناشی از بیرون آوردن اندام های داخلی بدن، تهدیدشان می
کرد. اپک تایمز در گزارش خود خبر از وجود بیش از شش هزار زندانی فالون
گونگ در این زندان مخوف داد. در ضمایم شماره ۱۶ و ۱۸ «محصول خونین» شرح
کاملی از رویداد بیمارستان سوجیاتون و نیز مصاحبه ای کامل با این شاهد
آمده است. پیش از آن واشنگتن پست نیز در مقاله ای به قلم یک جراح چینی
اظهار داشت او در جداسازی اعضای پیوندی زندانیان مشارکت داشته و همچنین از
تعداد دیگری از پزشکانی که در این زمینه همکاری می کرده اند، نام برد.
ادوارد مک میلیان – اسکات از اعضای پارلمان اروپا در سفری که به چین داشت
با دو شاهد به نام های کائو دونگ و نیو جی پینگ گفت وگو کرد. مک میلیان در
گزارش خود از این سفر می نویسد: «از کائو پرسیدم آیا اردوگاه هایی را که
در چین اعضای بدن را درمی آورند، می شناسد؟ او گفت قطعاً از آنها خبر دارد
و افرادی را که به آن مکان ها فرستاده شده اند می شناسد. او جسد یکی از
دوستانش را که یک تمرین کننده فالون گونگ بود در حالی دیده بود، که جاهایی
که اندام بدنش را خارج کرده بودند شکافته شده بود.»۵
● منابع پیوند
طبق گزارش روزنامه چاینادیلی فقط در سال ۲۰۰۵
تعداد اعمال جراحی پیوند در چین بالغ بر ۲۰ هزار عدد است. حجم بسیار زیاد
این اعمال به همراه زمان انتظار کوتاه به این معنی است که دهندگان بسیار
زیادی در هر زمان در دسترس هستند. این جمعیت بزرگ اهداکننده کجا و چه
کسانی هستند؟ دولت چین، استفاده از اعضای بدن زندانیان محکوم به اعدام را
پذیرفته است اما اعضای پیوندی آن گونه که دولت چین مدعی شده از زندانیان
محکوم به اعدام به دست نمی آید چراکه با رجوع به آمار منتشرشده از سوی
سازمان عفو بین الملل در خصوص اعدامیان چین، دیده می شود تعداد افراد
اعدامی بسیار کمتر از تعداد عمل های پیوند عضو است. آمار اعدام بین سال
های ۱۹۹۹ الی ۲۰۰۵ حدود ۱۶۰۰ نفر در سال بوده است، در حالی که در همین مدت
دست کم ۴۱۵۰۰ عضو پیوندی به خارج از چین انتقال داده شده است. انجمن پزشکی
پیوند عضو چین نیز خبر از حدود ۶۰ هزار عمل پیوند عضو در طول شش سال از
۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ می دهد. سهم اهدای داوطلبانه عضو و بیماران مرگ مغزی نیز
کمتر از دو درصد است. تعداد عمل جراحی پیوند با آمار اعدام ، بیماران مرگ
مغزی و اهدای عضو اصلاً جور در نمی آید. بنابراین، این تعداد زیاد عمل
پیوند آن هم درست در طول شش سال آزار و شکنجه فالون گونگ و بازداشت تمرین
کننده های آن اثباتی است بر این ادعا که جداسازی اعضای بدن تمرین کنندگان
بی گناه فالون گونگ در حجم وسیع و تکان دهنده ای روی می دهد. از طرفی دیگر
شواهد بعدی تایید می کند این جنایت سازمان یافته همچنان تا امروز ادامه
دارد. اغلب منظور از افراد محکوم به اعدام، مجرمانی است که در دادگاه به
طور قانونی محاکمه شده و به اعدام محکوم می شوند. حال آنکه تمرین کنندگان
فالون گونگ جمعیت کثیری هستند که معمولاً از طریق نهاد فراقانونی «۶۱۰»،۶
به طور غیرقانونی و ناحق بازداشت می شوند و بدون گذراندن پروسه های قضایی
در بازداشتگاه های نامعلومی حبس می شوند. در سراسر چین قبل از سال ۱۹۹۹
فقط ۲۲ مرکز پیوند کبد وجود داشت، در حالی که در سال ۲۰۰۶، شمار این مراکز
به ۵۰۰ مورد می رسد. تعداد موسسات پیوند کلیه از ۱۰۶ مرکز در سال ۲۰۰۱ به
۳۶۵ مرکز در سال ۲۰۰۵ افزایش یافت. سومین مرکز پیوند کبد دانشگاه پکن،
مرکز پیوند عضو بیمارستان ۳۰۹ ارتش، مرکز پیوند عضو پکن، انستیتوی تحقیقات
پیوند عضو ارتش و مرکز پیوند عضو شانگهای همگی بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴
تاسیس شدند. آیا ایجاد این تعداد مرکز تخصصی پیوند عضو این سوال را مطرح
نمی کند که منابع تامین عضو پیوند ی چه کسانی بوده و هستند؟ تمام شواهد می
گوید جمعیت عظیمی از تمرین کنندگان فالون گونگ که در بازداشت هستند پاسخی
به این سوال است.
● زمان انتظار
بی بی سی به نقل از پروفسور ویگمور می گوید «در
چین سرعت یافتن عضو برای یک بیمار گاهی کمتر از یک هفته است، و این
تلویحاً نشان می دهد زندانیانی وجود دارند که از پیش برای این کار گزینش
شده اند.» زمان انتظار در کشورهای دیگر چندین ماه یا حتی چند سال طول می
کشد. این نشان می دهد بانکی عظیم از عضو زنده پیوندی در چین وجود دارد.
دکتر فرانسیس دلمونیکو استاد دانشگاه پزشکی هاروارد می گوید: «هیچ راهی
برای تضمین شانس دریافت یک عضو بر اساس یک جدول منظم وجود ندارد، مگر آنکه
بگوییم جدولی منظم برای اعدام داریم.» بیمارستان های چین در ارتباط با
زمان انتظار کوتاه جهت پیوند تبلیغ می کنند. سایت مرکز دستیاری بین المللی
پیوند اعضای چین می گوید فقط یک هفته طول می کشد تا کلیه مناسبی پیدا شود.
سایت بیمارستان چانگ زانگ در شانگهای نیز میانگین زمان انتظار برای تهیه
کبد را یک هفته می داند.۷ این درحالی است که زمان انتظار برای یک کلیه در
کانادا حدود سه سال است. دکتر فرانس آیمر رئیس موسسه اهدا و پیوند عضو
سوئیس زمان انتظار برای پیوند کلیه در اروپا را دو سال و نیم تا سه سال می
داند. وی که در سال ۲۰۰۹ در مراسم اعطای جایزه حقوق بشر به نویسندگان کتاب
«محصول خونین» حضور داشت، گفت: «سرقت اعضای بدن فاجعه ای برای بشریت است،
حتی تصور وقوع چنین چیزی سخت است.»
● تجارتی پرسود
از دهه ۸۰ میلادی، زمانی که چین از یک اقتصاد
سوسیالیستی به سمت اقتصاد تجاری روی آورد دولت از پرداخت بودجه به بخش
بهداشت دست کشید، با این توقع که بخش بهداشت این کسری بودجه را از طریق
کسب درآمد جبران کند. در نتیجه فروش عضو برای بیمارستان ها منبعی برای
درآمد شد. یک مرکز پیوند عضو در شهر شن یانگ در آگهی های خود نرخ اعضای
پیوندی را که در اختیار دارد این گونه اعلام می کند: «کلیه ۶۲ هزار دلار،
کبد ۹۸ الی ۱۳۰ هزار دلار، ریه ۱۵۰ الی ۱۷۰ هزار دلار، قلب ۱۳۰ الی ۱۶۰
هزار دلار و قرنیه ۳۰ هزار دلار». فروش اعضای بدن برای بیمارستان های
نظامی چین نیز منبع درآمد است. درآمدی که آنها از این طریق کسب می کنند
برای تامین کسری بودجه کل ارتش نیز استفاده می شود. برای نمونه بیمارستان
عمومی پلیس نظامی در پکن آشکارا اعلام می کند: «مرکز پیوند عضو اصلی ترین
واحد ما برای کسب درآمد است. مجموع درآمد خالص آن در سال ۲۰۰۳، بیش از ۱۶
میلیون یوان بود. در سال جاری فرصت برای عبور از مرز ۳۰ میلیون یوان نیز
وجود دارد.» ارتش به زندان ها و زندانیان دسترسی دارد. اعمال جراحی شان
حتی مخفیانه تر از سیستم غیرنظامی است. آنها نسبت به اعمال قانون نیز مصون
هستند.
● شواهدی در بخش پذیرش
دیوید کیلگور و دیوید ماتاس در تحقیقات خود از
افرادی کمک گرفته اند که از طریق تماس تلفنی با تعدادی از بیمارستان ها و
پزشکان پیوند اعضا درباره پیوند اعضا پرسش هایی را مطرح کرده اند. افراد
تماس گیرنده خود را به عنوان متقاضی دریافت عضو معرفی می کردند. متن کامل
تماس های تلفنی به همراه جزییات آن در ضمیمه شماره ۱۴ «محصول خونین» آورده
شده است. از آنجا که جداسازی اعضا از زندانیان فالون گونگ در شرایطی
کاملاً غیرقانونی و زیرزمینی صورت می گرفت اکثر افراد از دادن پاسخی روشن
طفره می رفتند. اما مواردی نیز بودند که به واقعیت اشاره می کردند و در
اینجا قسمتی از این دسته تماس ها را مرور می کنیم. اگرچه افراد تماس
گیرنده همیشه صحبت را با یک بیمارستان یا پزشک شروع می کردند، ولی گاهی
اوقات به زندان ها و بازداشتگاه ها ارجاع داده می شدند، زیرا اینها مکان
های توزیع برای اندام های درآورده شده بودند. شاید این عجیب باشد که برای
دسترسی به اندام با یک بازداشتگاه صحبت کنید. در مارس ۲۰۰۶، «خانم M» با
نماینده بخش چشم بیمارستان ارتش در شهر شن یانگ صحبت کرد. فردی که خود را
رئیس بیمارستان معرفی کرده بود، گفت: «ما قرنیه های تازه ای برای عمل
داریم.» او در پاسخ به این سوال که منظورش از قرنیه تازه چیست، ادامه داد:
«یعنی به تازگی از بدن های زنده درآورده شده .» در ژوئن ۲۰۰۶ یک مقام رسمی
از مرکز بازداشت شهر میشان به فرد تماس گیرنده گفته بود حداقل پنج یا شش
زندانی فالون گونگ مرد زیر ۴۰ سال جهت تهیه اعضا در دسترس هستند. پزشکی از
بیمارستان چیان فوشان در شهر شان دونگ اشاره کرد که اندام هایی از تمرین
کنندگان فالون گونگ را در اختیار داشته و افزود به زودی «تعداد بیشتری از
این اعضا وجود خواهد داشت...». «M» با حدود ۸۰ بیمارستان تماس گرفت. ۱۰
بیمارستان پذیرفتند که تمرین کنندگان فالون گونگ از تامین کنندگان عضو
برای آنها هستند و پنج بیمارستان نیز اعلام کردند می توانند برای تهیه
اندام از تمرین کنندگان فالون گونگ استفاده کنند. ۱۴ بیمارستان قبول کردند
که از زندانیان زنده اعضا تهیه می کنند و دیگر بیمارستان ها پاسخ روشنی
ندادند. کیلگور و ماتاس در انتها ذکر می کنند: «ما به این نتیجه رسیدیم که
پذیرش شفاهی در متن مصاحبه محققان می تواند قابل اعتماد باشد. از نظر ما
هیچ شکی نیست که این مصاحبه ها با افراد اظهارشده در همان زمان و مکان
اشاره شده روی داده است و اینکه دقیقاً آنچه را که گفته شده منعکس می
کند.» برخی از مطالب موجود در وب سایت های مراکز مختلف پیوند اعضا در چین
نیز مدارک دال بر اتهام هستند چراکه نشان می دهند آمار پیوند عضو از زمان
شروع آزار و شکنجه فالون گونگ در سال ۱۹۹۹ رشد چندصد درصدی داشته است.
برای نمونه در صفحه ای از وب سایت مرکز پیوند اعضای مشرق زمین در شهر تیان
جین عنوان شده است که «در طول یک هفته ۱۲ پیوند کبد انجام می شود و متوسط
زمان انتظار دو هفته است.» نمودار نیز نشان دهنده رشد چشمگیر پیوند کبد از
سال ۱۹۹۸ تا سال ۲۰۰۵ است. در وب سایت مرکز پیوند کبد بیمارستان دانشگاه
جیائو تونگ در شانگهای آمده است: «موارد پیوند کبد در سال های۲۰۰۱ الی
۲۰۰۵ به ترتیب هفت مورد، ۵۳ مورد، ۱۰۵ مورد، ۱۴۴ مورد، ۱۴۷ مورد بوده
است.۸ وب سایت مرکز پیوند عضو بیمارستان چنگ زنگ وابسته به ارتش تعداد
پیوند کبد انجام شده در هر سال توسط این مرکز را نشان می دهد. این نمودار
گویای این است که پس از شروع بازداشت تمرین کننده های فالون گونگ آمار
پیوند عضو رشد چشمگیری داشته است.۹
● آزمایش خون
بسیاری از زندانی های فالون گونگ که توانسته اند
جان سالم به در ببرند گفته اند در بازداشتگاه ها مرتباً مورد آزمایش خون و
ادرار قرار می گرفتند، در حالی که روی بقیه زندانی ها چنین آزمایش هایی
صورت نمی گرفت. متن این مصاحبه ها در ضمیمه شماره۱۳ «محصول خونین» آورده
شده است. یوجی وانگ از تمرین کننده های فالون گونگ می گوید: «ابتدا کلیه
هایم را آزمایش کردند، سپس خون، پوست، کبد و در آخر چشم هایم را. پس از
این آزمایش ها پی بردند که بیمارم و مرا به اردوگاه زندانیان
بازگرداندند.» کیلگور می گوید: «انجام این آزمایش ها نمی تواند با انگیزه
نگرانی از سلامت تمرین کنندگان انجام شده باشد، چراکه آنها همزمان مورد
شکنجه قرار می گرفتند.» آزمایش های دقیق و گسترده پزشکی روی تمرین کنندگان
فالون گونگ در مراکز بازداشت اثبات دیگری بر تراژدی جداسازی اعضای بدن
آنهاست.
● اجسادی بدون اندام
برخی از خانواده های تمرین کنندگان فالون گونگی
که در بازداشتگاه ها کشته شده اند، گزارش کرده اند اجساد عزیزان شان را در
حالی تحویل گرفته اند که آثار جراحی روی آنها وجود داشته است. در ضمیمه
شماره ۲۰ «محصول خونین» تصاویر تعدادی از این قربانیان آورده شده است. یکی
از تصاویر چاپ شده مربوط به وانگ بین است. ضرب و جرح وارده باعث پاره شدن
شاهرگ گردن و رگ های اصلی بدن او شد. لوزه هایش آسیب دیده، غدد لنفاوی اش
له شده، و تعدادی از استخوان هایش نیز شکسته شده است. در تمامی بدنش آثار
سوختگی و کبودی است. دیگر تمرین کننده هایی که همراه او بوده اند گزارش
کردند وانگ حتی با اینکه در شرف مردن بود در شب مجدداً مورد ضرب و جرح
قرار گرفت. او سرانجام هوشیاری اش را از دست داد و به علت شدت جراحات
درگذشت. در تصویر منتشرشده آثار بخیه های حاصل از جراحی در سراسر بالاتنه
وانگ کاملاً واضح است. از تاثیرگذارترین این تحقیقات کشف جمعیت عظیمی از
زندانیان بدون هویت موجود در زندان ها، بازداشتگاه ها و اردوگاه های کار
اجباری بود. تمرین کنندگانی که سرانجام از زندان آزاد می شدند یکی پس از
دیگری در مصاحبه با محققان درباره این گروه از زندانیان می گفتند.
بیش از یک دهه از شروع آزار و شکنجه فالون
گونگ در چین می گذرد. جداسازی اعضای بدن آنان بخشی از این آزارها و شکنجه
هاست. تمرین کننده های فالون گونگ کسانی هستند که تنها به خاطر اعتقادات
شان مورد آزار و شکنجه قرار می گیرند. این گروه از مردم نه کاری علیه
قوانین و امنیت کشور خود انجام می دهند و نه در امور سیاسی دخالت می کنند.
در میان آنها از هر قشری یافت می شود؛ از عامه مردم گرفته تا قشر
تحصیلکرده و روشنفکر، از کودکان گرفته تا افراد مسن. فالون گونگ در بیش از
یکصد کشور دنیا مورد استقبال قرار گرفته و جوایز بسیاری را از دولت ها و
موسسات علمی دریافت کرده است اما تنها در چین است که توسط حزب کمونیست
اینچنین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. ادموند بورک۱۰ در جایی گفت:
«آنچه شیطان برای موفقیت به آن نیاز دارد دست روی دست گذاشتن انسان های
خوب است.» زمانی که ماهیت و سرشت پاک انسانی مورد تجاوز قرار می گیرد، آیا
انسان های خوبی که دست روی دست می گذارند واقعاً خوبند؟