● در حاشیه مراسم فرش قرمز "سن پطرزبورگ"
آنها فرش قرمز را پهن می کنند، تا بازیگران، ستاره ها و عکاسان بیایند و به نوعی فیلم را ارائه و تبلیغ کنند. اما این اتفاق در سینمای ایران نمی افتد. چون اصولا مدیران سینمایی ما در برخی نکات آن قدر جو زده عمل می کنند که از قرمزی فرش کاسته شده و بر زردی آن افزوده می شود.
شب بیستم مهرماه برای فیلم "سن پطرزبورگ" به کارگردانی بهروز افخمی و تهیه کنندگی حمید اعتباریان فرش قرمز پهن شد ولی چه فرشی که از کاستی هایش نمی توان نگفت و ننوشت. تاخیر در اجرای برنامه به قدری زیاد بود که برخی نیز که در ابتدای مراسم حضور داشتند از سالن خارج شدند.
از دعوای جلوی در سالن تالار حرکت که بگذریم به خیل عظیم مهمانان خوش ظاهری می رسیم که جایی برای عوامل فیلم نگذاشته بودند. تاخیر را که کنار بگذاریم به بی اعتباری بلیت های اهدایی یا فروخته شده می رسیم. قدیمی ترین تاریخچه مکتوب در مورد فرش قرمز، به نمایش "آگاممنون" بازمی گردد. همانطور که در سایت "هالیوود ریپورتر" به این مسئله اشاره شده است، در واقع نخستین فرش قرمز هنری برای یک نمایش پهن شد. نه آن گونه که ما تصور می کنیم در سینما و برای نمایش فیلم رواج پیدا کرده است. حالا دیگر فقط برای فیلم های هالیوودی و جشنواره کن، فرش قرمز پهن نمی کنند. از سال گذشته، مراسم فرش قرمز برای نخستین نمایش فیلم های ایرانی مرسوم شده است. هرچند هنوز تعداد فیلم هایی که باعث گسترده شدن فرش قرمز شده اند، از تعداد انگشت های یک دست هم فراتر نرفته است اما گویا تهیه کنندگان و کارگردانان، علاقه مند به برگزاری چنین مراسمی هستند و مسعود کیمیایی با فیلم "محاکمه در خیابان"، پیشتاز این اقدام بوده است. بعد از آن مراسم فرش قرمز برای فیلم "بی پولی" (حمید نعمت الله) برگزار شد و سپس برای فیلم "آل" به کارگردانی بهرام بهرامیان. پس از آن "دموکراسی تو روز روشن" به کارگردانی علی عطشانی با مراسم فرش قرمز، اکران خود را آغاز کرد. مراسم فرش قرمز فیلم "هفت دقیقه تا پاییز" (علیرضا امینی) نیز قرار است برگزار شود. اما مراسم فرش قرمز با آن چه در هالیوود برگزار می شود، تفاوت های بسیاری دارد. در ایران چنین مراسمی برای فیلم ها چندان مرسوم نیست. مراسم فرش قرمز هم که برای چند فیلم تاکنون برگزار شد، جز راه بندان، ترافیک و شلوغی منطقه پیامد دیگری به همراه نداشته است. در کشورهای دیگر، کاخ جشنواره دارند و این مرکز خارج از فضای شهری است و برایش برنامه ریزی می کنند.
ولی ما اگر برای هر فیلم مراسم فرش قرمز داشته باشیم، با مشکلات بسیاری مواجه می شویم. البته ما در گذشته هم این کار را در سینما انجام می دادیم. عده ای دعوت می شدند و فیلم را می دیدند، اما نام آن افتتاحیه بود نه فرش قرمز. حالا برخی می خواهند، یک مقدار شبیه هالیوود و اروپا این مراسم را برپا کنند. از طرفی برخی از کارگردانان و تهیه کنندگان هم علاقه مند به برگزاری مراسم فرش قرمز هستند. در کشورهای غربی از ابتدا مراسم فرش قرمز بوده و جا افتاده است و از آن استفاده تبلیغاتی می شود. ولی در ایران این کار فعلا در حد آزمون و خطاست. برگزاری مراسم افتتاحیه برای اکران فیلم های سینمایی، خبر می دهد که حرکتی شروع شده است. این موضوع از این منظر، جذاب، جالب و خوب است چون باعث ایجاد تعامل می شود. ولی این که این مراسم به چه شکلی اجرا شود، مهم است. باید برای این کار هم برنامه ریزی شود. برگزاری چنین مراسم هایی در چنین سینمای بی رمقی، البته یک اتفاق خجسته و مهم به شمار می رود؛ و نوعی تزریق خون به پیکره این سینماست و شاید نوعی نفس مصنوعی و هر چیز دیگری. در اصل برگزاری چنین مراسم هایی، هیچ شک و تردیدی وجود ندارد. پس مشکل و مسئله اصلی کجاست؟ شاید باید آن را در مدیریت برگزاری این مراسم ها جست وجو کرد؟