سمیرا کوشکستانی، مجری طرح در گفت‌وگو با ایسنا، وی تمرکز تحقیقات خود را بر روی سیستم‌های توانبخشی شنوایی ذکر کرد و گفت: پروژه‌ای که اخیرا اجرایی کردیم، در زمینه طراحی و ساخت بخش بیرونی سیستم کاشت حلزون شنوایی برای کمک به درمان ناشنویان بوده است.
وی این سیستم را شامل دو بخش داخل سری و بیرونی دانست و اظهار کرد: بخش داخل سری این سیستم شامل یکسری از الکترودها است که توسط پزشک از طریق جراحی داخل حلزون شنوایی قرار می‌گیرد.
کوشکستانی با اشاره به بخش بیرونی این سیستم، خاطرنشان کرد: این بخش شامل گیرنده صوتی، پردازشگر گفتار و لینک فرستنده RF است که هر دو بخش تحت آزمایش قرار گرفته است.
مجری طرح با بیان اینکه این طرح به مرحله تجاری‌سازی رسیده است، گفت: در سیستم تولید شده قابلیت شارژ با استفاده از «پاور بانک»ها فراهم شده است که این امر کاهش هزینه مصرف باتری را برای ناشنوایان به دنبال دارد.
به گفته وی، بر اساس مطالعات انجام شده در دانشگاه‌های جان‌هاپکینز و کالیفرنیا یک فرد ناشنوا و یا کم شنوا از 35 هزار تا یک میلیون دلار به دولت و جامعه به دلیل مشکلات شنوایی خسارت وارد می‌کند.
این محقق با اشاره به نحوه پردازش صوت در این سیستم، توضیح داد: این سیستم سیگنال‌های صوتی را دریافت و پس از پردازش، تبدیل به پالس‌های تحریک می‌کند. این پالس‌ها به الکترودهای داخل سر ارسال می‌شود و حس شنوایی را برای فرد ایجاد می‌کند.
وی با تاکید بر اینکه این سیستم برای افراد ناشنوایی تجویز می‌شود که بخشی از اعصاب شنوایی آنها سالم باشد؛ از این رو افرادی که گوش میانی آنها همچون حلزون شنوایی آسیب دیده باشد، می‌توانند از این سیستم بهره مند شوند.
کوشکستانی با بیان اینکه این سیستم برای افراد ناشنوای مادرزادی مشروط به آنکه اعصاب شنوایی سالم باشد، قابل استفاده است، اظهار کرد: عمده افرادی که تحت جراحی حلزون شنوایی قرار می‌گیرند، از میان نوزادان هستند؛ چراکه که انجام این جراحی در یک «سن طلایی» صورت می‌گیرد.
مجری طرح در این باره یادآور شد: در صورتی که افراد ناشنوا تا قبل از 5 سالگی تحت جراحی و آموزش‌های گفتار درمانی قرار گیرند، می‌توانند همانند کودکان عادی وارد مدارس شوند و به زندگی عادی خود ادامه دهند.
وی در این باره توضیح داد: کاشت حلزونی برای افراد ناشنوایی صورت می‌گیرد که از دو گوش ناشنوا هستند و از وسایلی مانند سمعک نمی‌توانند استفاده کنند؛ این افراد شامل دو دسته هستند.
کوشکستانی ادامه داد: افرادی که درمان ناشنوایی آنها تنها از طریق کاشت حلزونی صورت می‌گیرد و یا افرادی که توانایی صحبت کردن دارند، ولی بنا به دلایلی مانند ابتلا به عفونت‌ها، تصادفات و یا ابتلا به بیماری‌های ارثی زمینه دچار شدن به ناشنوایی را دارند، می‌توانند از سیستم استفاده کنند.
این محقق با بیان اینکه سالانه حدود 2 هزار تا 2 هزار و 500 کودک مبتلا به کم شنوایی و یا ناشنوایی مادرزادی در کشور متولد می‌شوند، اضافه کرد: از سوی دیگر بر اساس آخرین گزارش‌های منتشر شده، از این تعداد حدود هزار تا هزار و 500 مورد با انجام عمل کاشت حلزون از نعمت شنوایی برخوردار خواهند شد و این در حالی است که تعداد زیادی از کودکان کمتر از 5 سال و بالاتر از 5 سال و بزرگسالان در ایران نیازمند عمل کاشت حلزونی هستند.
وی، مهمترین مشکلات خانواده افراد ناشنوا را تهیه حلزون شنوایی دانست و گفت: در گذشته این سیستم از خارج وارد می‌شد که هزینه‌های زیادی را به خانواده‌ها تحمیل می‌کرد؛ ولی با دستیابی به دانش فنی این سیستم، هزینه این عمل به حدود 6 میلیون تومان رسیده که 40 درصد قیمت خارجی است.
کوشکستانی یادآور شد: این سیستم تنها در 3 شرکت استرالیایی، آمریکایی و اتریشی تولید میشده است و ایران نیز با اجرای این طرح توانست سیستم حلزونی شنوایی را تولید کند و این سیستم در حال طی کردن مراحل اخذ استاندارد از اداره تجهیزات پزشکی است.
به گفته وی، این سیستم با اعتبارات صندوق شکوفایی و نوآوری تجاری‌سازی شده است.
مجری طرح همچنین از تولید دو محصول دیگر از سرریز این فناوری خبر داد و گفت: در این مطالعات علاوه بر تولید بخش بیرونی سیستم کاشت حلزونی شنوایی و نرم‌افزارهای واسط کاربری، موفق به پیاده‌سازی و تجمیع دو محصول «دستگاه شبیه‌ساز تست الگوریتم‌ها با نام SIB به عنوان نرم‌افزار اطلاعاتی بیماران کاشت حلزونی» و «اجرای فاز تحقیقاتی پروژه طراحی و پیاده‌سازی سیستم زیرتحریک‌کننده قابل کشت به منظور استفاده در پروتز کاشت حلزونی» شدیم.