محمد غروبی با این كه در ۲۳ سالگی قهرمان وزن ۶۰ كیلوگرم كاراته آسیا و دارنده مدال نقره المپیك ورزش های رزمی دنیاست، اما نه در فهرست تیم ملی در رقابت های قهرمانی جهان در كشور صربستان جایی دارد و نه در بازی های آسیایی گوانگجو!او كه چند روز پیش و قبل از اعزام به المپیك رزمی قول داده بود پس از دریافت مدال از این مسابقه ها، صحبت هایش را به اطلاع خوانندگان« جام جم» برساند به وعده خود وفا كرد و بی پرده و صریح، پاسخگوی ما شد.
این روزها احتیاط عجیبی بین ملی پوشان كاراته برای صحبت با رسانه ها مشاهده می شود! چرا؟
به دلیل آن كه ملی پوشان از گفتگو با رسانه ها منع شده اند.
از این كار راضی هستید؟
مسلما نه. این كار توهین به شخصیت ورزشكار محسوب می شود. وقتی كسی نتواند از مشكلاتش صحبت كند، مسلما راه حل ها هم مورد توجه قرار نمی گیرند. جالب است افرادی كه دستور می دهند ورزشكاران و مربیان كاراته با كسی مصاحبه نكنند خود مرتبا با خبرگزاری ها و نشریات و برنامه های رادیو ـ تلویزیونی به گفتگو می پردازند!
ناراحتی شما قابل درك است. به هر حال در سایه درخشش و مدال های شما و سعید فرخی، ایران قهرمان كاراته المپیك رزمی شد و در عین حال، نام هر دوی شما از فهرست تیم ملی خط خورد؟
متاسفانه اشكال كار كاراته در سیستم مدیریتی و نحوه انتخاب ملی پوشان است. ایراد ما این بود كه مربیان باشگاهی مان در تیم ملی حضور نداشتند چون در تیم ملی، متاسفانه نگاه باشگاهی وجود دارد و مربیان، نفرات بازنده را به صرف هم باشگاهی بودن با خود، در تیم ملی نگه می دارند. من و فرخی دیگر باید چه عنوانی به دست می آوردیم تا در تیم ملی باقی مانده و فیكس می شدیم من در بین بهترین های جهان كه همگی در چین حاضر شده بودند تا صاحب مدال المپیك ورزش های رزمی شوند فقط در ثانیه های پایانی به حریفی از كرواسی باختم كه ضمن در دست داشتن طلای قهرمانی جهان، ۲ طلای اروپا را هم طی ۲ سال گذشته به دست آورده بود. در حقیقت او از لحاظ فنی بر من برتری نداشت و به لطف تجربه بیشترش پیروز شد. مطمئن باشید اگر مسوولی، پیش از بازی فینال با من صحبت و بار دیگر جایگاهم را یادآوری می كرد روحیه مضاعفی پیدا می كردم و طلای این مسابقات را هم به گردن می انداختم تا قهرمانی ایران پررنگ تر شود.
كدام مسوول را می گویید؟
محمد علی آبادی رئیس كمیته ملی المپیك در چین حضور داشت و مطمئنا می توانست، نقش پررنگی در بالا بردن روحیه ما ایفا كند، ولی دریغ از حتی یك خسته نباشی. به ما وعده هیچ جایزه و تشویقی داده نشد، ما هم انتظاری نداشتیم. ولی در زمان بازگشتمان به تهران، هیچ مسوولی به فرودگاه نیامد تا مثل افراد غریب، به خانه مان برویم.
نكته به یاد ماندنی مسابقه های المپیك ورزش های رزمی برای شما چه بود؟
حریفانی كه در مسابقه های چین به من می باختند یا از دور مسابقه ها حذف می شدند، می گفتند بزودی در رقابت های جهانی صربستان از تو انتقام می گیریم و وقتی به آنها می گفتم شاید من برای حضور در مسابقه های جهانی انتخاب نشوم، متعجب می شدند.
در بسیاری از رشته ها، بی توجهی هایی كه در سطح ملی به ورزشكاران می شود با پرداخت های قابل توجه باشگاهی جبران می شود. در كاراته وضع چگونه است؟
در رشته ما سال به سال سطح پرداخت ها كمتر می شود و اصلا وضع مطلوبی وجود ندارد. الان، سقف قراردادها به جای فدراسیون توسط افراد دیگری تعیین می شود كه این هم به ضرر مالی مربیان، بازیكنان و فدراسیون است و هم شخصیت آنها را پایین می آورد.
به جای شما، چه كسی در تركیب تیم ملی قرار می گیرد؟
قرار بود در تورنمنت تركیه از بین حسین روحانی و سعید علیپور یك نفر انتخاب شود كه هر دو نفر در دور اول یا دوم این مسابقه ها با پذیرش باخت از حریفان بی نام و نشان خود حذف شدند! پرسشی كه اینجا برایم مطرح می شود این است كه به فرض یكی از این عزیزان، قهرمان آن تورنمنت هم می شد، آیا قهرمانی چنین تورنمنتی ارزش بیشتری داشت یا مدال آوری در مسابقه های المپیك ورزش های رزمی با حضور شاخص ترین های دنیا به حق این بود كه دست كم، من هم به این تورنمنت می رفتم تا عیار هریك از نامزدهای حضور در تیم ملی بیشتر روشن شود. البته تصمیم گرفتم با هزینه شخصی به تركیه بروم و در مسابقه ها حاضر شوم ولی به دلیل روبه رویی با مشكلات خروجی، این كار امكانپذیر نشد.
مگر شما سربازید؟
من به تازگی از مقطع كارشناسی فارغ التحصیل و در مقطع كارشناسی ارشد تربیت بدنی پذیرفته شده ام، ولی هم اكنون نه دانشجوی كارشناسی محسوب می شوم و نه كارشناسی ارشد.
به این فكر نیفتاده اید كه مثل جاسم ویشگاهی، مدتی در كاراته دیگر كشورها كار كنید؟
مسلما در دیگر كشورها از این قضیه استقبال می شود ولی چه كسی مایل است از وطن خود خارج شود و به جای دیگری برود؟ من در تیم باشگاهی حفاری اهواز به میدان می روم در حالی كه برای همین كار، جدا شدن از شهر خودم ـ رشت ـ دشوار است. اصلا نمی خواهم ایران و گیلان را رها كنم.
احساس ناامیدی می كنید؟
به هیچ وجه. همه اهالی كاراته می دانند در رده های پایه چه بلاهایی سر قهرمانی من آمد و چند بار حقم نادیده گرفته شد. آنقدر كه هر كسی جایم بود قید این ورزش را می زد و به سوی دیگری می رفت، ولی اعتقاد دارم كسی كه زحمت می كشد حتما نتیجه آن را نیز می گیرد.
و در انتها...؟
تحت هر شرایطی وظیفه خودم می دانم از مدیریت و مربیگری صادقانه و منصفانه آرین خو و سلیمانی در طول حضورشان در تیم ملی قدردانی كنم. طی سال های اخیر بهترین نوع مدیریت فنی را در دوره حضور آن دو نفر،
دیده ایم.