وقتی دختر یا پسر، ازدواج کرد و زندگی مشترکش شروع شد، این موضوع را هم در نظر داشته باشد و بپذیرد که دختر، عروس خانواده داماد شده است و پسر هم داماد خانواده ای دیگر.

نوزادی که متولد می‌شود، اگر پسر باشد همه اطرافیان با شوخی و خنده به مادرش یادآوری می‌کنند که قرار است روزی برای این پسر، زن بگیرد و خودش هم مادر شوهر ‌شود. البته لحن‌شان هم طوری است که انگار فقط تا آن زمان، مادر می‌تواند آدم خوبی باشد ولی به محض این که پسرش زن بگیرد و از خانه‌اش برود، او هم به موجود دیگری تبدیل خواهد شد. موجودی که در اغلب مواقع باید بدجنس باشد و عروسش را حسابی ناراحت کند.

البته عکس آن هم تا حدی صادق است. یعنی آنها که مادر زن شدن را بهانه خنده ها و شوخی های دوستانه شان می کنند.

شاید کمتر درباره پدر زن و پدر شوهر صحبت شود، اما کسانی که ازدواج کرده و به خانه بخت رفته اند، گاهی با هم درد و دل می کنند و از رفتارهای غیرقابل تحمل پدر همسرشان هم می گویند. عده ای هم خواهر و برادر همسر را رقیب خودشان می دانند و قبل از این که مشکلی پیش بیاید، به فکر دفاع از خودشان هستند.

البته در این که خانواده ها خیرخواه فرزندان شان هستند، حرفی نیست و هیچ شکی در این مورد وجود ندارد ولی گاهی مشکلاتی پیش می آید که نه عروس و داماد تقصیر دارند و نه خانواده های شان. برای این که این مشکلات به حداقل برسد و موجب از هم پاشیدن زندگی زوج های جوان نشود، باید به یک موضوع مهم توجه داشت و آن این که پس از ازدواج، هر یک از افراد باید خانواده طرف مقابل را بپذیرند. به عبارت دیگر، ازدواج فقط زندگی کردن با زن یا مرد ایده آل تان نیست و پذیرش خانواده او هم بخشی از آن به حساب می آید.

به همین دلیل هم متخصصان توصیه می کنند وقتی دختر یا پسر، ازدواج کرد و زندگی مشترکش شروع شد، این موضوع را هم در نظر داشته باشد و بپذیرد که دختر، عروس خانواده داماد شده است و پسر هم داماد خانواده ای دیگر.

پس یادمان باشد، خانواده ها جزئی جدایی ناپذیر از زندگی هستند و نمی توان به امید قطع رابطه یا کنار گذاشتن پدر و مادر آماده ازدواج شد. البته آن زوج هایی که پس از ازدواج، تصمیم می گیرند با خانواده خود شان قطع رابطه کنند هم باید بدانند اولا این کار، بسیار ناخوشایند است و به هیچ عنوان نمی تواند نتیجه خوبی داشته باشد و از طرفی، بعد از گذشت چند سال از زندگی مشترک ممکن است خود فرد هم به این نتیجه برسد که اشتباه کرده، ولی ممکن است دیگر فرصتی برای جبران نمانده باشد.

یادتان باشد، همیشه و در هر شرایطی باید به پدر و مادر همسرتان هم مانند پدر و مادر خودتان احترام بگذارید و هیچ وقت و به هیچ بهانه ای آنها را از خودتان نرنجانید

به هم احترام بگذارید

«شما چرا زحمت می کشید؟ من خودم سفره را جمع می کنم؟» یا «شما فقط دستور بفرمایید. من در خدمتم، هر وقت شما امر کنید، می آیم و ماشین را برای تعمیر می برم.» اینها جملاتی است که بعضی از عروس و دامادها تا قبل از برگزاری مراسم ازدواج به پدر و مادر همسرشان می گویند تا دل آنها را به دست آورند و از همان ابتدا، خودی نشان دهند.

البته چنین برخوردی اگر واقعی و خالصانه باشد نه تنها ایرادی ندارد که خیلی هم خوب است ولی به شرطی که هم خالصانه باشد و هم دائمی. می گوییم دائمی برای این که خیلی ها به محض این که مراسم ازدواج تمام می شود، همه اینها را فراموش می کنند و دیگر ضرورتی احساس نمی کنند تا به پدر و مادر همسرشان احترام بگذارند و مطابق خواسته های آنها عمل کنند.

در صورتی که از دوران کودکی این نکته مهم به همه بچه ها آموزش داده می شود و آنها می آموزند احترام به بزرگ ترها واجب است، اما چه می شود که با افزایش سن و گاهی هم پس از ازدواج، این موضوع مهم را نادیده می گیرند؟

البته اگر زن و شوهر هر دو مثبت نگر و منطقی باشند و برای یکدیگر به اندازه کافی حق قائل شوند، این مشکلات هم به حداقل می رسد و هیچ وقت در رابطه با خانواده های یکدیگر دچار اختلاف نمی شوند. با وجود این، در شرایطی که یکی از زوج ها بیش از حد به اعضای خانواده اش توجه نشان می دهد و همسرش را در عمل نادیده می گیرد، طبیعی است که همسر او هم شروع به مقابله می کند و حالتی دفاعی به خودش می گیرد. در این مواقع هم اختلاف های متعددی در زندگی مشترک شان ایجاد می شود و برنامه آنها را تغییر می دهد.

بنابراین یادتان باشد، همیشه و در هر شرایطی باید به پدر و مادر همسرتان هم مانند پدر و مادر خودتان احترام بگذارید و هیچ وقت و به هیچ بهانه ای آنها را از خودتان نرنجانید. بعضی ها هم بعد از ازدواج، با خانواده خودشان قطع رابطه می کنند تا مثلا به همسرشان احترام گذاشته باشند. در حالیکه این شیوه هم نمی تواند پایان خوشی داشته باشد و بهتر است هیچ وقت تجربه نشود. احترام به پدر و مادر یکی از مهم ترین شرایطی است که برای موفقیت در زندگی مشترک باید در نظر گرفته و اجرا شود.

به فرزندم از گل نازک تر نگو

کوچک ترین مشکلی که در زندگی اش پیش می آید، تلفن را برمی دارد و به پدر و مادرش خبر می دهد. درباره همه چیز هم صحبت می کند و هیچ موردی را از یاد نمی برد.

او می گوید و پدر و مادرش هم می شنوند، اما وقتی بعد از یکی دو روز، همه تلخی ها و ناراحتی ها یادش رفت و دوباره همان رابطه خوب قبلی را با همسرش برقرار کرد، فکر می کند دیگر مشکلی نخواهند داشت.

در صورتی که پدر و مادرش براحتی او، موضوع را فراموش نخواهند کرد و هنوز از دست عروس یا دامادشان دلگیرند و نمی توانند به راحتی گناهش را ببخشند!

این وضع هم طبیعی است چون خانواده ها معمولا به دلیل ارتباط احساسی و عاطفی عمیقی که با فرزند خود دارند، آستانه تحملشان چندان بالا نیست و زود منقلب می شوند. البته در صورتی که شیوه بیان فرد حالت سرزنشی و تحقیرآمیز نداشته باشد، خانواده هم بهتر موضوع را درک می کند و آن را می پذیرد،

اما متأسفانه اغلب خانواده ها که بیش از اندازه درباره میزان رضایت فرزندشان از زندگی حساسیت نشان می دهند، ناخودآگاه در برابر عروس یا داماد خود رفتاری دفاعی خواهند داشت. این برخورد هم نه تنها راه حل مشکلات زندگی مشترک نیست و شرایط را آرام تر نمی کند که حتی می تواند به بروز مشکلات بیشتری در زندگی زن و شوهر هم منجر بشود.