و فردا پادشاهی؛ دست‌کم در خانه خودت. همه دور و برت جمع می‌شوند، همه دست پر می‌آیند، هر کسی با یک کادو به اندازه وسع و سلیقه‌اش. میوه هست، شیرینی هست، گل هست، خنده و شادی هست ولی تو، بی‌توقع فقط لبخند می‌زنی از این که یک روز تقویم برای توست.

تو پدری؛ چشم و چراغ چند نفر، امید یک زن و چند فرزند. اما خسته ای، بار زندگی این روزها برای بیشتر پدرها سنگین است. صبح و شبِ پدرها این روزها تقریبا به هم دوخته شده است؛ شب به خانه می آیند و در صبحی که تاریکی اش شبیه شب است از خانه بیرون می روند، به یک امید؛ تامین معاش.

ولی بچه ها شاید این را ندانند. آنها چه می دانند پدر وقتی از خانه بیرون می رود و به محل کار می رسد چه سختی هایی دارد؟

بچه ها از دشواری های کار بی خبرند، از ناسازگاری های کارفرما، از فشارهای عصبی، از تنگناهای محیط کار، از بدهی، وام، قسط، قرض و حقوقی که کفاف ساده زیستن را هم نمی دهد.

بچه ها و همسران گاهی از این ماجراها خبر ندارند، برای همین است که گه گاه خواسته های بی پایان شان را دور پدر می چینند و او را محاصره می کنند، اصرار می کنند، تهدید می کنند، قهر می کنند، نام بدبخت را روی خودشان می گذارند و جرعه جرعه زهر به کام پدر می ریزند؛ شاید هم برای همین است که سر بعضی از پدرها همیشه پایین است و چشم به زمین می دوزند.

اما تو همه این سختی ها و ناسازگاری ها را به جان می خری. کار می کنی و قسط می دهی. تحمل می کنی و دم برنمی آوری.

خسته می شوی اما همچنان می خندی. چون تو پدری و مسئولیت داری.

پدر! امروز، روز توست. روز همه پدرهای خسته و مهربان، روزت مبارک و بدان اگر نباشد چتر تو بر سرمان، روزمان با دلتنگی شب می شود.

ولی پدر! ارزش تو فقط به نان آوری ات نیست، گرچه نان آور بودن با نام تو گره خورده است.

سرت را بالا بگیر و لبخند بزن چون اگر تو نباشی، یک پای زندگی ما لنگ می زند.