به گزارش سایت حسین ناصری به نقل از خبرگزاری ایسنا ، سخت‌ترین بخش سفرهای فضایی، 100 کیلومتر ابتدایی است، چرا که ما در حال تلاش برای گریز از جاذبه زمین هستیم. بیش از یک قرن است که مردم ایده یک آسانسور فضایی را در سر می‌پرورانند.
اکنون آسانسوری که ژاپن قصد احداث آن را دارد دقیقا مثل اسمش قرار است یک آسانسور از زمین تا فضا باشد، اما هنوز از لحاظ لجستیکی امکانپذیر نیست.
در حال حاضر ژاپن یک جفت ماهواره کوچک یا همان تاسواره را برای آزمایش برخی از فناوری‌ها که ممکن است در آینده به احداث یک آسانسور فضایی کمک کنند، به فضا پرتاب کرده است.
این پروژه به عنوان "ماهواره رباتیک متصل مستقل فضایی" شناخته می‌شود و یک مینی آسانسور را پدید آورده است که از دو تاسواره متصل به هم با یک کابل 10 متری تشکیل شده است.
این دو ماهواره در تاریخ 23 سپتامبر توسط آژانس اکتشاف هوا و فضای ژاپن(JAXA) سوار بر یک موشک حمل بار موسوم به "KOUNOTORI7" پرتاب شد تا آنها را به ایستگاه بین‌المللی فضایی تحویل دهد.
این اولین بار نیست که دو ماهواره با یک تسمه به شکل متصل به هم، به فضا پرتاب می‌شوند، اما تفاوت این است که یک ربات کوچک با ابعاد 3 × 3 × 6 سانتی‌متری بین این دو تاسواره قابلیت جابجایی دارد.
البته این تنها 10 متر از 36 هزار کیلومتر کابلی است که برای آسانسور فضایی کامل در نظر گرفته شده است، اما گام‌های اول مهم هستند.
هدف نهایی این است که فناوری‌هایی که می‌تواند یک روز در آسانسورهای فضایی استفاده شود، آزمایش شود و در آینده نزدیک این ربات‌های متصل به کابل می‌توانند به کارهای دیگر در فضا، مانند سوخت‌گیری، بازرسی یا پایین آوردن تجهیزات از مدار بپردازند.
طرح‌های قبلی مبنی بر تاسیس چیزی شبیه به آسانسور فضایی تاکنون همه به شکست انجامیده‌اند. اما یکی از پروژه‌های بسیار امیدوار کننده همین پروژه است که توسط شرکت ساختمانی ژاپنی "Obayashi Corp" هدایت می‌شود.
این پروژه می‌تواند شامل کابین‌ها یا خودروهایی باشد که از یک کابل ساخته شده از نانولوله‌های کربنی بالا می‌روند و انتهای کابل به یک جایگاه زمینی واقع در اقیانوس متصل خواهد بود که تا 36 هزار کیلومتر کشیده خواهد شد و به ایستگاه فضایی می‌رسد.
برای حفظ پایداری این ساختار، یک وزنه بزرگ معلق در فضا، در فاصله حدود 60 هزار کیلومتری بالاتر از ایستگاه فضایی متصل خواهد شد.
این پروژه برای راه‌اندازی در سال 2050 برنامه‌ریزی شده است و دیدن آنچه که پروژه STARS-Me می‌تواند ممکن کند، جالب خواهد بود.