سن مناسب کودکان برای تنها گذاشتن در خانه

ارسال در: 1391/09/12-09:05

برای بسیاری از خانواده‌ها اتفاق می‌افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند. البته، تنها گذاشتن کودک در خانه‌ راه‌ حلی است که معمولا توصیه نمی‌ شود. بنابراین،‌ آن را فقط به عنوان آخرین گزینه ببینید. اگر فرزندتان در زمان‌های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان‌ ها از قبل برنامه‌ ریزی داشته باشید. او را به کلاس‌ هایی که علاقه دارد بفرستید؛ ‌اجازه دهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود. این برنامه‌ ها به فرزند شما کمک می‌کند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت‌ تر خواهد بود. با وجود این، در مواقعی، شرایط به گونه‌ای پیش می‌رود که تنها گذاشتن کودک در خانه اجتناب‌ ناپذیر می‌شود. در این صورت‌ چه باید کرد؟

از چه سنـی‌؟

یکی از مهم‌ ترین سوال‌ها در این باره این است که از چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت. برخی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری‌ بالاتر از 10 تا 12 سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می‌دانند. بنابراین،‌ اگر فرزند شما کم‌تر از 8 تا 10 سال دارد،‌ به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید. اگر سن او بیشتر است، می‌توانید شرایط لازم دیگر را در نظر بگیرید.

ـ خطرهای جسمانی

یکی از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه‌ احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک آسیب جسمانی می‌‌ زند. کودکان در نبود والدین، با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطر‌آفرین، مانند روشن کردن آتش یا گاز، یا سراغ وسائل برقی می‌ روند. افزون بر آنها به اندازه‌ بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می‌ بینند و حتی در برخی موارد، با خطر مرگ رو به رو می شوند.

ـ درخصوص امنیت جسمانی کودک چند نکته را رعایت کنید...

1 - قفل کردن در خانه کمکی نمی‌ کند:
برخی والدین فکر می‌ کنند اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند،‌ همه‌ چیز رو به‌ راه خواهد بود. البته این کار می‌ تواند جلوی برخی از اتفاق های ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و آسیب‌ های ناشی از آن را بگیرد،‌ اما از طرف دیگر،‌ اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا‌ دچار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه می‌ تواند از افراد دیگر همچون همسایه کمک بگیرد. بنابراین،‌ قفل کردن درِ خانه، راه چاره نیست.

2 - مواد خطرناک، آتش‌ زا و داروها:
مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جایی امن قرار داده‌ اید.

3 - آموزش کمک‌ های اولیه و نحوه مقابله با خطرهایی مانند آتش‌ سوزی.

ـ آسیب‌ های روانی

از مشکلات دیگری که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد می‌ کند، ‌آسیب‌های روانی است. کودکی که از تنهایی می ترسد‌، با تنها ماندن در خانه، تجربه‌ های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می‌ رساند. کودکی که پس از مدرسه، به خانه‌ ای می‌ آید که در آن هیچ‌ کس نیست‌، احساس تنهایی می کند، ‌چون همه‌ کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی‌ گردند، اتفاق های روزمره را برای کسی تعریف کنند،‌ درباره احساس خود صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه‌ حلی برای آنها پیدا کنند.

بنابراین، اگر نمی توانید در همان لحظه همراه فرزندتان باشید و او تنهاست، زمان‌ های دیگر وقت کافی به او اختصاص دهید تا بتواند با شما صحبت کند. زمان مشخصی را در روز فقط برای گوش دادن به حرف‌ های او بگذارید؛ به طور نمونه پس از عصرانه، بعد از فلان سریال، بعد از اخبار ساعت فلان،‌ زمانی که مشخص باشد و سر قرار خود هم بمانید. البته با علاقه و توجه گوش کردن شماست که نیاز او را برطرف می‌ کند، نه اینکه از سر اجبار و با اکراه، ‌این کار را انجام دهید.

چقدر با اضطراب جدایی آشنا هستید؟

مفهوم اضطراب جدایی، در برخی موارد، در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌ شود. گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ ای دارند که از تنها ماندن و جدا شدن از آنها حتی برای زمانی کوتاه بسیار می‌ ترسد، تصمیم می‌ گیرند برای اینکه به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد،‌ او را به تنها ماندن عادت بدهند:«دو بار که تنها بمونه، دیگه نمی‌ ترسه»، «بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه، ببینه در و دیوار ترس نداره» و یا ...

اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است‌، چنین تصمیمی می‌ تواند از نظر روحی به‌ شدت به او آسیب بزند و وضع را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال اضطراب جدایی مبتلا نشود، ‌اما داشتن رگه‌ها یا نشانه‌هایی از آن هم نیاز به توجه تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و شیوه‌ی درمانی مناسب به کار برده شود.

نشانه هایی که به طور تخصصی برای تشخیص اضطراب جدایی به کار می‌ رود، ‌ اینها هستند:

1 - اضطراب افراطی و نامتناسب با سطح رشد درباره جدایی از خانه و یا کسانی که کودک به آنها دلبسته است.

2 - ناراحتی مفرط و پایدار درباره‌ احتمال بروز خطر نزدیک از دست دادن اشخاصی که کودک به آن‌ها دلبسته است.

3 - دلواپسی مفرط در خصوص از دست دادن یا صدمه احتمالی به افراد مورد دلبستگی.

4 - مقاومت پیگیر یا امتناع از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به علت ترس از جدایی.

5 - مقاومت یا ترس پایدار و مفرط از تنها ماندن، یا ماندن در منزل بدون افرادی که کودک به آنها دلبسته است.

6 - مقاومت مفرط و پایدار هنگام جدایی از خانه و افرادی که کودک به آنها دلبسته قابل پیش‌ بینی باشد.

7 - مقاومت پیگیر یا امتناع از خوابیدن بدون حضور افرادی که کودک به آنها دلبسته است و مقاومت از خوابیدن در بیرون خانه.

8 - کابوس‌های پی در پی با موضوع جدایی.

9 - شکایت‌ های پی در پی از نشانه‌ های جسمانی مانند سردرد، دل‌ درد و حالت تهوع هنگام وقوع یا انتظار جدایی از منبع مهم دلبستگی (در بیشتر مواقع مادر).

این نشانه ها پیش از 18 سالگی خود را نشان می‌ دهد و معمولاً چند هفته‌ ای هم ماندگار است. گاه شدت نشانه ها در حدی است که کارکرد روزمر‌ه‌ کودک ‌مانند رفتن به مدرسه و بازی با همسالان را تحت تاثیر قرار می‌ دهد. لزومی ندارد که کودک همه‌ این علائم را نشان دهد.

آمادگی و خواست کودک

حتی اگر والدین احساس کنند فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،‌ توصیه می‌ شود زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌ کننده دارد.

زمان تنها گذاشتن

از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت‌، زمانی است که کودک در خانه تنها می‌ ماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد. بسیاری از پزشکان و محققان، یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، ‌بسته به آمادگی‌ها و توانایی‌ های کودک و دیگر شرایط، بیان کرده‌ اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.

برخی والدین فکر می‌ کنند اگر کودک به خواب برود، تا وقتی بیدار شود، ‌برای تنها گذاشتن او در خانه فرصت دارند؛ اما اگر اتفاق دیگری افتاد چطور؟ اگر او زودتر بیدار شد چطور؟ به علاوه، در شرایط اضطراری، ‌مانند وقتی که کودک بیمار است، حتی اگر یک سرماخوردگی ساده باشد، زمان مجاز برای تنها ماندن کودک در خانه به صفر می‌رسد. هنگام بیماری، بسیاری از موقعیت‌ ها و شرایط پیش‌ بینی‌ ناپذیرند و می‌ توانند احتمال خطر را بالا ببرند.

ویژگی‌ های کودکی که می‌ تواند تنها بماند

کودکی می‌ تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به‌ نفس کافی برخوردار باشد. زیاد نترسد و از بیان خواسته‌ خود خجالت نکشد. بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن‌قدر با والدین خود رابطه‌ خوب و صمیمانه‌ ای داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد،‌ یا هر نگرانی‌ ای داشت،‌ قبل از هرچیز، آن را با والدین خود در میان بگذارد. افزون بر این، او باید مهارت‌ های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.

منبع :پورتال خبری البرز

نظرات ارسالی:

مشارکت در بحث:

نام:

ایمیل:

متن پیام:

کد امنیتی:

تمام حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به پورتال خبری البرز می باشد و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.
البرز به هیچ ارگان ،دسته ، حذب و گروهی وابسته نیست
Copyright alborznews©2010 . All Rights Reserved