Alborz-01.png
alborz-popel.jpg
بیمار و پزشک هر دو ناراضی از بیمه ها
ارسال در: 1391/08/17-08:46
نایب رئیس شورای عالی نظام پزشکی معتقد است وضعیت فعلی بیمه های پایه و تکمیلی در کشور، باعث شده که بیمار و پزشک هر دو از شرایط موجود ناراضی باشند.

نایب رئیس شورای عالی نظام پزشکی معتقد است وضعیت فعلی بیمه های پایه و تکمیلی در کشور، باعث شده که بیمار و پزشک هر دو از شرایط موجود ناراضی باشند.

دکتر محمدرضا نوروزی مدیرعامل صندوق تعاون و رفاه سازمان نظام پزشکی در گفتگو با  پورتال خبری البرز  مشکلات پیش روی حوزه سلامت در بخش خصوصی را مورد اشاره و تجزیه و تحلیل قرار داده است. او معتقد است که رابطه مالی بین بیمار و پزشک، باعث شده تا هیچ کدام از دریافت کننده و ارائه دهنده خدمت از شرایط موجود رضایت نداشته باشند.

* در ابتدا بفرمایید هدف از ارائه خدمات بهداشتی و درمانی چیست؟

** دکتر نوروزی: هدف از ارائه خدمات بهداشتی درمانی این است که یک خدماتی به بیمار ارائه شود و آن بیمار علاوه بر بهبودی جسمی و روحی که پیدا می کند از این خدمات راضی باشد. بخشی از این نارضایتی به مقوله اقتصادی برمی گردد و بخشی هم به تبحر پزشک، صبر بیمار، انتخاب درست رفتار صحیح، اخلاق پزشکی و... برمی گردد. ولی یک بخش مهم که به هر حال دغدغه فکری همه است، موضوع هزینه های درمان است. به ظاهر دو طرف در جریان این موضوع هستند که یکی بیمار است و طرف دیگرارائه دهنده خدمت که می تواند پزشک، بیمارستان، آزمایشگاه، فیزیوتراپی، آزمایشگاه و... باشد.

* مردم از خدماتی که می گیرند، رضایت دارند؟

** وقتی یک کار درمانی انجام می شود این ۲ بخش باید از کارشان راضی باشند اصل موضوع رضایت بیماران است که حتما باید به دست بیاید اما اکثر بیماران از پرداخت هزینه ناراضی هستند اصل موضوعی که بیمار همیشه به آن تاکید می کند این است که "پولی که از ما دریافت شده زیاد بوده است" بدون اینکه اطلاع کافی داشته باشد که چقدر برای درمانش هزینه شده است و پیش زمینه ای هم برای خودش دارد که تحت پوشش بیمه است و می گوید "در تمام طول عمرم هر ماه بابت بیمه پایه پولی پرداخت کرده ام و ماهانه مبلغی هم بابت بیمه تکمیلی داده ام" پس انتظار دارد که هزینه های درمانش به طور کامل پرداخت شود.

از طرف دیگر می بینیم که ارائه دهندگان خدمت هم بسیار ناراضی هستند اگر چه ممکن است که خدمات شان را به خوبی ارائه دهند به هر حال از باب رفتارهای انسانی و اخلاق پزشکی، مسایل مالی نمی تواند مانع از ارائه خدمات بشود ولی به هر حال از اینکه هزینه هایی که پوشش داده اند جبران نمی شود یا ارزش واقعی خدمت به کسی که خدمت را ارائه داده است پرداخت نمی شود وقتی برمی گردیم به هزینه های واقعی خدمت می بینیم در جاهایی که ارائه خدمت داده می شود مثل بیمارستانها می بینیم که با تغییرات وضعیت اقتصادی رشد واقعی تغییرات در طول ۳۰ سال اخیر در درمان معادل با رشد تورمی که در جامعه رخ داده، نبوده است. خدمتها در سطح جامعه یکسان افزایش پیدا نکرده است ما نمی توانیم گروههای ارائه دهنده خدمت را فارغ از جامعه ببینیم. واقعیت این است که ارزش خدمت در جامعه ما در گروههای درمان به میزان واقعی خودش افزایش پیدا نکرده است.

* منظور از "میزان واقعی" چیست؟

** روشهایی که برای تعیین ارزش یک خدمت وجود دارد، بر چند موضوع استوار است. در گروههای درمان اکثرا از روش تعیین قیمت صحبت شده است. گرچه به همت برخی سیاستگذران مثل سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت در سالهای اخیر این اتفاق کمی حادث شده که ما حرکت به طرف تعیین قیمتهای نزدیک به واقعیت را مشاهده می کنیم اما این کار به آن معنایی که برای دیگر بخشها در جامعه اتفاق افتاده در بخش درمان رخ نداده است. منظور این است که الان در واقع ارائه دهندگان بزرگ خدمت مثل بیمارستانها مجبور هستند که نیازهای خودشان را از بازار و با توجه به تورم موجود تهیه کنند ولی نتوانسته اند درآمدهایشان را با تورم و افزایش قیمت ۳۰ ساله اخیر افزایش بدهند به خاطر اینکه قیمت گذاری جلوی آنها را گرفته است یعنی مثلا تخت روز بیمارستان درست است که شده مثلا شبی ۱۵۰ هزار تومان ولی شاید عدد واقعی در این زمینه ۵۰۰ هزار تومان باشد.

* یعنی مکانیزم تعیین قیمت درست کار نکرده است؟

** برای تعیین قیمت باید مکانیزمی باشد که قانون پیش بینی کرده و گفته تعیین یک قیمت عبارت است از قیمت تمام شده به علاوه سود سرمایه به علاوه استهلاک که در قالب تعرفه تعریف شده است. در وسایل پزشکی بین ۵ تا ۷ سال استهلاک در نظر گرفته می شود یعنی اگر یک وسیله ۱۰۰ هزار تومان خریداری شده است باید تمام قیمت آن طی ۵ تا ۷ سال برگردانده شده و دستگاه از رده خارج شود. روش دیگری هم هست که مقایسه با جوامع مشابه است به این معنا که در منطقه کشورهایی که همسان هستند مقایسه شده و قیمتها تعیین شود. راه دیگر هم این است که معادل ارزش خدمات ارائه شده در گروه پزشکی را در سایر مشاغل به دست آورده و معادل کنند. اینها را اگر کنار هم بگذاریم عدد به دست آمده عدد زیاد و فاصله داری خواهد شد یعنی اگر با کشور کویت یا پاکستان مقایسه کنید می بینید که نه تعرفه نیروی انسانی واقعی است نه تعرفه ارائه خدمت واقعی است. بنابراین ارائه دهنده خدمات درمانی همیشه ناراضی است.

* درآمد پزشکان هم شامل همین مشکلات خواهد شد؟

** همین ماجرا را بیاورید در قالب تعرفه پزشک. یعنی درآمدی که باید در کارش برایش حاصل بشود، هر پزشک باید یک مطب و تجهیزات مورد نیاز را خریداری کند یا سهام یک بیمارستان را بخرد البته بازهم من تاکید می کنم که هنوز وضعیت پزشکان ما نسبت به متوسط جامعه بهتر است ولی این معادله یک شیب رو به پایین را طی می کند یعنی وضعیت پزشکان ما از نظر مالی به سمت پایین در حرکت است یک زمانی پزشکان در دهکهای ۹ و ۱۰ بودند که الان دارند به دهکهای پایین تر می رسد. وقتی بیماران به مراکز خصوصی درمان مراجعه می کنند هزینه ها را بر اساس آنچه مراکز خصوصی تصمیم می گیرند پرداخت می کنند و دولت هیچ ارتباطی ندارد با وجود اینکه بیماران هزینه های درخواستی را تمام و کمال پرداخت می کنند بازهم بیمارستانهای خصوصی از کارشان رضایت ندارند.

این مراکز نمی توانند پول کافی را بر اساس قیمت واقعی از بیماران دریافت کنند. عرف معمول این است که یک رقمهایی از سوی نهادهایی مثل سازمان نظام پزشکی و دولت تعیین شده که هیچ بیمارستانی نمی تواند رقمهایی بالاتر از این عددهای اعلام شده از بیمارش دریافت کند پس گردانندگان بیمارستانهای خصوصی ناچارند با استفاده از هر ترفندی هزینه هایشان را جبران کنند مثلا از هزینه همراه جبران کند مثلا از اتاق VIP استفاده کند.

* یعنی همه بیمارستانها از تعرفه های تعیین شده پیروی می کنند؟

** من معتقدم که بیمارستانهای خصوصی در آیتمهای تعریف شده از تعرفه پیروی می کنند. یعنی پولی که بیمار پرداخت می کند و فکر می کند که خیلی هم زیاد است در واقع از جاهای دیگری در حال جبران هزینه است که خطا هم محسوب نمی شود. اینها هر کدام تعریف شده است کسی نمی تواند در لیست هزینه ها چیزی را به بیمار ابلاغ کند مگر اینکه مجوز قانونی داشته باشد. در حال حاضر ما اصلا در تعرفه واقعی حرکت نمی کنیم وقتی قیمت شیر، گوشت، آب و برق و تجهیزات پزشکی را واقعی می بینیم آن وقت متوجه خواهیم شد که این قیمتهایی که بیمارستانهای خصوصی می گیرند بسیار کمتر از قیمت واقعی خدماتی است که ارائه می دهند. شما اگر بخواهید بیمارستان را سرپا نگهدارید هر ۵ ۴ سال وسایل را نو کنید و بیمارستان را تعمیر کنید و سود کسانی که در بیمارستان سرمایه گذاری کرده اند را پرداخت کنید، باید عددهایی دریافت کنید که بسیار بیشتر است.

* بیمارستانهای خصوصی مایلند که هزینه های بیشتری از بیمارانشان دریافت کنند؟

** وزارت بهداشت الان به بیمارستانهای خصوصی پیشنهاد داده که اگر مایل هستند هزینه "تخت روز" را افزایش دهند اما بیمارستانها مایل نیستند این کار را بکنند چون بیم آن دارند که مراجعه کنندگان شان را از دست بدهند.

* چرا دولت به کنترل بازار درمان اصرار دارد

** چون دولتمردان در سراسر دنیا معتقدند که درمان از شرایط سیاستگذاری است و بین سیاستمدارها یک بحث عمیقی هست که درمان و بهداشت حاکمیتی محسوب می شود و باید دائما از سوی دولت مورد اعمال نظر قرار بگیرد. در مقابل عده ای هم معتقدند که سیستم باید بر اساس عرضه و تقاضا خودش را تنظیم کند و اصلا تعیین تعرفه معنی ندارد در خیلی از مناطق دنیا بهداشت و درمان امر حاکمیتی به حساب می آید و دولت به گروههای درمانگر اعلام می کند که از یک مبلغی بیشتر حق ندارند از بیمار دریافت کنند و در عوض دولت با پرداخت هزینه ها خسارت این گروه را جبران خواهد کرد .

* فکر می کنید اگر این رقمها واقعی باشد مشکلات حل می شود؟

** اگر واقعی بشود مشکل این است که مردم به عنوان گیرنده خدمت از عهده پرداخت هزینه ها برنمی آید. یکی از دلایلی که بیمارستانهای خصوصی قیمتها را بالا نمی برند این است که می دانند این جمعیت مراجعه کننده توانایی پرداخت بهایی بیش از این را ندارند. بنابراین بخش خصوصی درمان این ریسک را نمی پذیرد در واقع آینده بخش خصوصی دچار مشکل خواهد شد. ما بیمارستانهایی داشتیم که قیمتهایشان را افزایش دادند عدد واقعی اعلام کردند و هیچ مشتری نداشتند وعملا ورشکست شدند. در واقع، خدمت را با قیمت کم ارائه می دهد ولی از اوضاع ناراضی است.

* وقتی بخش خصوصی قیمت را پایین نگه می دارد چه اتفاقی برای بیماران می افتد؟

** در این شرایط کیفیت ارائه خدمات کاهش پیدا می کند عرف معمول این است که پزشکان متخصص بین یک تا دو بیمار را در هر ساعت ویزیت کنند پس وقت را کاهش می دهد و نارضایتی در بیماران ایجاد می شود که فکر می کنند به اندازه کافی فرصت ندارند. بیمارستانها هم مجبورند برای جبران هزینه ها تعداد پرستارانشان را کاهش می دهند یا تعداد تخت در اتاقها را افزایش می دهند در واقع مجبور می شوند این کارها را انجام بدهند. گیرنده ی خدمت می گوید من رفتم پول دادم ولی خدمت خوبی دریافت نکردم و این زیر و بم ها را نمی شود برای مردم توضیح داد.

* نقش بیمه ها در این میان چگونه خواهد بود؟

** وقتی قیمت غیر واقعی است بیمه ها با دریافت کنندگان و ارائه دهندگان خدمت رو راست نیستند. یعنی، بیمه ای که قرار است افراد را تحت پوشش قرار دهد دوست دارد با منابع کمتر و سود بیشتر این کار را انجام بدهد پس با بیمارستانها چانه زنی می کند و تلاش می کند تا همان قیمتهای غیر واقعی را هم کاهش بدهد. البته در دنیا عرف است که بیمه ها چون تعداد بیماران زیادی به مراکز معرفی می کنند باید عدد را کمتر در نظر بگیرند ولی فاجعه وقتی شروع می شود که این عدد هم واقعی نباشد.

بیمه یک بنگاه اقتصادی است، یعنی تجارت می کند. برای همین هر چی بتواند از این بگیرد و به بخش درمان ندهد برنده است. اما اینجا یک سئوال مطرح است که آیا عددی که به عنوان حق بیمه پرداخت می شود عدد واقعی است؟ من معتقدم که این عدد بسیار پایین است. در تمام دنیا رسم بر این است که اگر سلامت بخش حاکمیتی است پس باید دولت برای این بخش هزینه کند و نظارت و کنترل هم انجام می شود هزینه درمان که نباید از جیب سرمایه گذار و پزشک پرداخت بشود. قرار نیست که هزینه سلامت و درمان از جیب مردم پرداخت بشود این مفهومی است که در تمام دنیا در بخش اولویتهای یک کشور در نظر گرفته می شود در تمام کشورهای پیشرفته دنیا سلامت جزو اولویتهای یک تا سه کشور است و بر اساس اولویت بندی شده بودجه به این امر تخصیص داده می شود. البته پولها را به بیمه ها پرداخت می کند تا سطح سلامت گسترش پیدا کند.

* این پولها در بیمه های پایه هزینه می شود؟

** بله. اصل بر ارائه خدمات از سوی بیمه های پایه است اگر بیمه های پایه ما به درستی هزینه کنند بخش عمده مشکلات حل می شود اما شرط اصلی این است که بیمه های پایه هزینه ها را به صورت واقعی محاسبه و پرداخت کنند و البته باید این پرداختها به موقع انجام شود. در حال حاضر بزرگترین ضعف بیمه های پایه کشور در این دو بخش است و به همین دلیل است که کارآیی شان را تا حد زیادی از دست داده آند.

* بیمه های تکمیلی در این زمینه چقدر نقش داشته اند؟

** بر اساس آماری که گرفته شده ۶۰ تا ۷۰ درصد کسانی که به بیمارستانهای خصوصی مراجعه می کنند تحت پوشش بیمه های تکمیلی هستند بیمه هایی که بر اساس تعرفه های غیر واقعی کار می کنند و جالب است که بدانید بر اساس آماری که از ۵۰ بیمارستان خصوصی در تهران گرفته شده در حال حاضر طلب این بیمارستانها از بیمه های خصوصی بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیارد تومان است یعنی هر کدام نزدیک به دو تا سه میلیارد طلب دارند. در این شرایط بیمارستانها چرخشان نمی چرخد. بیمار هم حق دارد می رود بیمارستان یک معرفی نامه بیمه تکمیلی دارد و انتظار دارد که هزینه هایش به صورت کامل از سوی شرکت بیمه پرداخت شود ولی این اتفاق هرگز رخ نمی دهد بنابراین نارضایتی همچنان باقی خواهد ماند.

 

منبع :پورتال خبری البرز
نظرات ارسالی:
 
مشارکت در بحث:
نام:
ایمیل:
متن پیام:
کد امنیتی:


درباره ما
جستجو
پیوندها
عضویت
ورود


RSS
آب و هوا



تمام حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به پورتال خبری البرز می باشد و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.
البرز به هیچ ارگان ،دسته ، حذب و گروهی وابسته نیست

Copyright alborznews©2010 . All Rights Reserved