دلایل فراوانی منجر به همدلی مردم /بازیکنان و مسئولان امر و درنتیجه کسب پیروزی ارزشمند برابر کره جنوبی شد که در ادامه به برخی از انان اشاره میشود.

 1- ترکیب ایران: همان طور که انتظار می رفت تیم ما با سیستم 3-1-2-4 به مصاف کره جنوبی رفت. اما نکته جالب ترکیب بیرون گذاشتن علی کریمی و حضور قوچان نژاد در نوک حمله بود. اینگونه به نظر می رسید که کی روش می خواست از کریمی در دقایق مهم پایانی بهره گیرد که شرایط بازی این اجازه را به او نداد. ضمن آنکه نفرات هجومی ما را بازیکنانی تشکیل داده بودند که در لیگ های اروپایی بازی می کنند و این دلخواه ترین حالت برای سرمربی پرتغالی ماست.
2- ترفند کره: بسیار محتمل بود که ایران در دقایق ابتدایی و با وجود تماشاگران پر تعدادش بازی را طوفانی آغاز کند و از همان ابتدا روی دروازه کره فشار بیاورد. اما سرمربی کره ای ها با اتخاذ تاکتیکی به موقع از این امر ممانعت به عمل آورد. او با شیوه بازی مستقیم دفاع ما را عقب نگه می داشت تا تعداد نفرات مهاجم ما به حداکثر نرسد. ضمن آنکه با این حربه هر سه هافبک ما کاملاً از جریان بازی خارج شده بودند و عملاً نبض بازی در دست کره بود.
3- تیر دروازه: برخلاف تصور عمومی که فکر می کردیم روی بازی هوایی قدرتمندیم، این کره ای ها بودند که بارها و بارها ضربات سر را حتی در محوطه جریمه ما زدند و به همین دلیل و با توجه به ضعف مشهود رحمتی در خروج ها این به اصلی ترین تدبیر کره برای باز کردن دروازه ما تبدیل شده بود. تیر دروازه دو بار مانع گل خوردن ما شد اما حواس جمع رحمتی چه روی بازگرداندن ریباندها و چه در هنگام چیدمان نفراتش قابل ذکر است.

4- گوچی: انگیزه های بسیار بالای رضا قوچان نژاد در اولین بازی رسمی اش برای تیم ملی فوتبال کشورمان از او چهره ای دونده و پر تلاش ساخته بود به طوری که در تمام حرکات هجومی ما رد پای این خارجی  خوش استیل دیده می شد. شاید اگر او بازی های بیشتری برای ما انجام داده بود و به خصوص با شجاعی و دژاگه هماهنگ تر می بود موقعیت های بهتر و بیشتری نسیبش می شد. با این حال برای اولین بازی، گوچی فوق العاده ظاهر شد. این را هم نباید نادیده گرفت که او خوب تغذیه نشد.
5- اخراج: خیلی وقت ها اتفاقات آن طور که فکر می کنیم نیستند. اخراج شجاعی با اینکه کمی سخت گیرانه به نظر می آمد، موجب شد تا عصبانیت بازیکنان ما قدرت روانیشان را بالاتر ببرد. ضمن آنکه کی روش تجربه بین المللی اش را به رخ کشید و با فشار آوردن روی داور ضعیف دیدار اشتباهات او را به نفع ما برگرداند. هرچند تقاصش را با اخراج شدنش داده باشد.

6- تعویض: جالب ترین تعویض ممکن ورود ماهینی به میدان بود. با وجود کریمی، خلعتبری، انصاری فر و پزمان نوری کمتری کسی فکر می کرد ماهینی فرصت بازی پیدا کند. اما کی روش با ورود این بازیکن کنار خط سمت راست ما را پر تعداد کرد و از سانترهای ارسالی این جناح جلوگیری. ضمن آنکه پس از اخراج و با عقب بازی کردن پولادی ما روی حرکات هجومی سمت راستمان حساب ویژه ای باز کردیم و درنهایت از همان جاهم

به موقعیت تک گلمان رسیدیم. حضور خلعتبری بجای یکی از بهترین بازیکنان تیم ملی در این دیدار هم از آن تعویض های چندگانه بود. اگر جلو می افتادیم حفظ توپ و سرعت خلعتبری به کارمان می آمد (که آمد)، اگر عقب می افتادیم او تکنیکش احتیاج می شد و در صورت تساوی مالکیت توپ را برای ما بالا می برد.

7-گل نکو: پس از انتقادات فراوان کاپیتان در روزی بزرگ و جدالی حساس گلزنی کرد. اما اگر دقت کرده باشید، جواد که از بهترین سر زن های ماست روی ضربه ایستگاهی برای سر زدن نرفت و برعکس منتظر توپ سوم ماند. احتمالاً مدافع مامور مهار نکو هم از این مساله غافلگیر شده بود که با او یارگیری مناسبی نداشت. شوت نکونام با فشار همان انتقادات وارد دروازه شد و این مهمترین نکته این بازی بزرگ بود.

8- فشار رقیب: کره که به خیال خود این بازی را در اختیار داشت و بر آن مسلط بود سعی کرد پس از گل خورده خیلی زود بازی را برگرداند. از این رو از هرجایی که می شد مرتب روی دروازه ما توپ می ریخت. توپ هایی که البته به خاطر تجمع نفرات دفاعی ما، حتی روی ضربات برگشتی بلوکه می شد.

9- اداره بازی: پس از پشت سر گذاشتن چند دقیقه سخت، رحمتی و نکونام خیلی خوب بقیه را راهنمایی می کردند. اینکه پولادی به هیچ عنوان جا نمی ماند و خلعتبری و دژاگه به طور متمادی جای خود را در نوک حمله جابجا می کردند عملاً اجازه کار به رقیب قدرتمند را نداد. هافبک های کره ای با وجود عقب افتادن هم جسارت پیشتازی نداشتند و این مساله به ما کمک می کرد تا برتری عددی داشته باشیم. همچنین پایین آوردن سرعت بازی و بازی با تاخیر از سرعت دادن بازی جلوگیری می کرد. تاکتیکی که جواب داد.

10- پیروزی: وقتی سوت پایان بازی شنیده شد، تمام نیمکت نشینان تیم ملی فوتبال ایران به زمین پریدند. نکته ای که نشان می داد همه دنبال یک هدف مشترک بودند. همین هدف مشترک بود که هیچ اتفاقی سبب نشد تا ما در برابر کره جنوبی به پیروزی نرسیم. این برتری ذهنی خود به خود ما را به سمت پیروزی کشاند و در نهایت هم به این مهم رساند.