نشریه اقتصادی فوربس با اشاره به این که کشورهای آسیایی خریداران اصلی نفت ایران هستند تاکید کرد تحریم نفتی غرب با بی اعتنایی هند و چین تاثیری در مسئله برنامه هسته ای این کشور نخواهد داشت.
به گزارش پورتال خبری البرز ، نشریه اقتصادی فوربس طی گزارشی نوشت زمانی که قدرت های جهانی دیروز در بغداد برای گفتگو بر سر برنامه هسته ای ایران، به گفتگو نشستند، ادعا کردند که موضوع برداشتن تحریم نفتی را به عنوان یک مشوق در اختیار دارند. غرب به ایران اجازه خواهد داد تامین نفت خود به مشتریان آسیایی اش را ادامه دهد، و در مقابل ایران نیز به غرب تضمین خواهد داد که به دنبال ساخت سلاح هسته ای نیست. عادلانه به نظر می رسد. اما مشکل اینجاست که هرگز صدور نفت ایران به مشتریان آسیایی خود، مخصوصا چین و هند که بخش عمده ای از بازار نفت این کشور را تشکیل می دهند، متوقف نشده است. در صورت متوقف شدن صدور نفت ایران به این کشورها، تهران به هیچ وجه قادر نبود، میلیاردها دلار، از طریق فروش نفت، درآمد کسب نماید.
آنچه گروه ۱+۵ مشخصا به عنوان تحریم نفتی به آن اشاره می کنند، تحریم بیمه ای محموله های حامل نفت ایران است. پالایشگاه های کشورهای آسیایی نگرانند که نتوانند از پوشش بیمه ای در مقابل ادعاها در خصوص آلودگی های زیست محیطی بر خوردار شوند. اجرای تحریم بیمه ای بدون شک صدور روزانه ۳ میلیون بشکه نفت ایران را مشکل تر خواهد ساخت.
این گزارش افزود: اما موضوع تحریم بیمه ای موضوعی نیست که غرب زیاد بتواند به آن اتکا کند. نهایتا ارائه تضمین های دولتی می تواند به راحتی مشکل حمل نفت ایران را برای پکن، سئول، توکیو و دهلی نو حل نماید. آنچه بیشتر حائز اهمیت است و موجب کاهش صادرات نفت ایران از ماه فوریه شده، چانه زنی بین تهران و شرکت های چینی و هندی برای گرفتن تخفیف در بهای نفت صادراتی ایران است که حتی این کشور را ناگزیر ساخته در درآمدهای بودجه ای خود تجدید نظر نماید.
بر اساس این گزارش شرکت ملی نفت ایران، پس از چانه زنی ها بر سر قیمت نفت، صادرات خود به چین را در ماه آوریل مجددا به ۳۹۰ هزار بشکه در روز رساند و احتمالا تا ماه می، حجم صادرات نفت ایران به چین، مجددا به میزان عادی قبلی، یعنی ۵۵۰ هزار بشکه در روز باز خواهد گشت. هند نیز احتمالا در ماه های آینده میزان واردات نفت خود از ایران را به سقف قبلی، یعنی ۴۰۰ هزار بشکه در روز نزدیک خواهد کرد.
فارغ از این موضوع که آسیا هیچ مشکل ایدوئولوژیکی با خرید نفت از خلیج فارس ندارد، چند نکته در این خصوص حائز اهمیت به نظر می رسد. با توجه به وابستگی قابل توجه دولت ایران به درآمدهای نفتی، و علیرغم تحریم ها این کشور همچنان به راحتی به صدور نفت خود به مشتریان آسیایی اش ادامه می دهد و این بدان معناست که مشوق ها در خصوص برداشتن تحریم نفتی در واقع ارزش چندانی ندارد. به علاوه، به مدد افزایش جهانی بهای نفت، کاهش حجم فروش بهای نفت ایران عملا جبران شده است. اما نکته دیگر اینکه، غرب همچنان با همان مشکلی که در روز اول آغاز تحریم ها مواجه بود، روبروست. هند و چین، به عنوان بزرگترین مشتریان نفتی، با این تحریم ها همراه نیستند. تا زمانی که این مشکل حل نشود، تحریم ها، تاثیر چندانی بر مواضع تهران نخواهد گذاشت.
اما به نظر می رسد که، واشینگتن همچنان می تواند مسیر بازی را عوض کند و پکن و دهلی را با تحریم ها همراه سازد. این کار نه تنها خطرناک است، بلکه کاملا مخالف روند کنونی است. به جای مجبور ساختن عربستان به تامین نفت مورد نیاز بازار، و برآورده نمودن منافع چین، آنها باید به بازار اجازه دهند با کاهش عرضه نفت وضعیتی شکننده به خود گیرد. امنیت تامین نفت و نگرانی از قیمت چین را ناگزیر ساخت تا در سال ۲۰۱۱ بیش از نیمی از مصرف روزانه ۵.۵ میلیون بشکه ای خود را از کشورهای حاشیه خلیج فارس تامین نماید. به عبارت دیگر، چین از تداوم صادرات نفت کشورهای عربی اطمینان دارد. بنابراین، مسیر واشینگتن به پکن مستقیما از ریاض می گذرد. اگر تامین کنندگان اصلی نفت در خلیج فارس چین و هند را برای متوقف ساختن برنامه هسته ای ایران تحت فشار بگذارند، پکن و دهلی نیز ناگزیر خواهند بود با اعمال فشار دیپلماتیک جدی بر تهران، این کشور را مجبور سازند، مسیر فعلی خود را تغییر دهد.
آنچه به روشنی می توان گفت، این است که تحریم های کنونی غرب هرگز نخواهند توانست غنی سازی اورانیوم در ایران را متوقف سازد.