Alborz-01.png
alborz-popel.jpg
چگونه من مادر خواهم شد؟
ارسال در: 1391/01/21-11:08
سی روز آخر حاملگی پر از اضطراب و هیجان است. حالا شمارش معکوس شروع شده: ۳۰، ۲۹، ۲۸ ...

● ۳۰ روز مانده

روی میز یک شمارنده گذاشته ام که نشان می دهد فقط یک ماه تا آمدن تو مانده. هنوز کلی کار دارم که باید در همین ۳۰ روز جمع و جورشان کنم. در همین هفته ای که گذشت، وسایل اتاق تو را گذاشتیم، کمددیواری را مرتب کردیم و پرده های اتاقت را نصب کردیم. پرده ها را خودم دوختم! اولین بار بود پشت چرخ خیاطی می نشستم، اما نتیجه اش آن قدرها هم بد نبود. حالا فقط مانده خریدن لوستر و هواگیری فن کوئل ها و پر کردن فریزر و پر کردن برگه مرخصی دانشگاه و پیگیری کارهای مرخصی و... اووووه! چقدر کار مانده. زود نیایی ها؛ ما هنوز وقت لازم داریم!

● ۲۴ روز مانده

این روزها بیشتر از همیشه سعی می کنم به زایمان فکر نکنم و آن وقت شب و روز هم دارم به آن فکر می کنم! هر از چندگاهی که دلم درد می گیرد، ناگهان می ترسم. هرچند می دانم این ها دردهای واقعی نیستند و فقط تمرین های رحم هستند برای مسابقه اصلی، اما چیزی از نگرانی ام کم نمی شود. چند روز پیش یکی تعریف می کرد روزی که برای سزارین به بیمارستان رفته بوده، یکی از مادرها ترسیده و گفته حاضر نیست وارد اتاق عمل شود! بماند که چقدر حرفش خنده دار بوده (بالاخره چی؟ آخرش که آن بچه باید یک جوری بیرون بیاید!) اما آدم می تواند بفهمد که در چنین شرایطی «ترس» چقدر واقعی و نزدیک است. این روزها بیشتر از این که از درد، زایمان، خون یا این چیزها بترسم، از خود ترس می ترسم. می ترسم در روزی که باید شجاع تر از همیشه باشم، بترسم و غش کنم! من که می دانی، سابقه این چیزها را هم دارم! از آمپول و دکتر و خون هم وحشتناک می ترسم! حالا نکند آن روز هم این طوری بترسم؟ آن وقت چه کسی نرگس را به دنیا بیاورد؟! وای... عجب دردسر بزرگی!

خدایا! این روزها بیشتر هوایم را داشته باش. بیشتر از همیشه محتاج لطف تو هستم. قلبم را آرام کن، خالق من و فرزندم!

● ۱۹ روز مانده

من از بخش زایمان برگشتم!

نترس! هنوز خبری نیست. برای معاینه معمول بارداری رفته بودم پیش دکتر. خوابیدم تا برای چک کردن وضعیت لگن و دهانه رحم و سر بچه، معاینه داخلی ام کند. من هم که ترسو؛ تا کمی لک خونی دیدم، از ترس فشارم افتاد و نبض خودم و جنین نامتعادل شد. دکتر هم گفت باید بروم بلوک زایمان تا نوار قلب بچه را بگیریم. به قدری ترسیده بودم که فقط توانستم به همسر زنگ بزنم و با گریه بگویم دارم می روم بخش زایمان! آن بالا، توی بخش، من در حال سکته ناقص بودم و ماماها دورم جمع شده بودند که: «چه لباس قشنگی داری! کجایی هستی؟!» واقعا دلم می خواست موهای خودم را بکنم! خوابیدم و نوار قلب بچه را گرفتیم. نبضش کاملا نرمال بود. دکتر متخصص دوباره معاینه ام کرد و گفت دهانه رحمت ۲ سانت باز است و رحم هم منقبض است. اگر خانه ات نزدیک است برو خانه. امشب می زایی!

بیرون بخش، همسرم منتظر بود تا من را که انگار از قبر درآمده بودم، تحویل بگیرد! واقعا ترسیده بودم. هرچند، حالا که یک روز از این ماجرا برمی گردد، فکر می کنم آن قدرها هم بحرانی نبود. اصلا آن ماماها حق داشتند. هرچقدر که دامن و شلیته من غیرعادی بود، گرفتن نوار قلب جنین برای آن ها کاملا عادی بود.حتی حالا فکر می کنم باید برای این تقلب کوچک از خدا متشکر باشم. لااقل حالا می دانم که پشت آن در مات چه خبر است و خیلی آرام تر شده ام. ضمنا، برخلاف پیش بینی دکتر، امشب هم نزاییدم!

● ۱۲ روز مانده

وقتی اوایل بارداری بودم، فکر می کردم آن هایی که هفته ۳۸ و ۳۹ بارداری هستند (یعنی یک چیزی در مایه های هزار سال دیگر!) چه کار می کنند و چه حالی دارند. مثلا همه اش خوابیده اند؟ بیرون هم می روند؟ چطوری می خوابند؟ مهمانی چطور؟ حالا خودم رسیده ام به آن تصور دور و دست نیافتنی و می توانم جواب آن سوال ها را بدهم. هیچ چیز! همه چیز مثل همیشه است، فقط کمی کندتر و سنگین تر. سر کار نمی روم، اما با همسر بیرون می رویم، فیلم می بینیم، کارهای پایان نامه همسر را انجام می دهیم که چند روز دیگر دفاع دارد و هر دو کمی نگران و منتظریم. سخت تر می خوابم، راحت تر غذا می خورم (چون سر نرگس پایین رفته و کمتر به معده ام فشار می آورد)، زیاد پیاده روی می کنم و روی یکی از این توپ های بزرگ یوگا می نشینم و آن را می چرخانم که می گویند برای پایین آمدن سر بچه مفید است. کتاب های بارداری را ول کرده ام و کتاب هایی در مورد زایمان و شیردهی و عوض کردن پوشک و این چیزها می خوانم. حوصله هیچ چیز دیگری جز بچه را ندارم و به طور کامل روحیه خبرنگاری ام را کنار گذاشته ام و حتی روزنامه هم نمی خوانم! واقعا نرگس هم تمام فضای دلم را پر کرده و هم تمام حجم فکرم را.

● ۶ روز مانده

در مسابقه مان، همسر برنده شد! می خواستیم ببینیم کدام مان زودتر فارغ می شویم؛ همسر از دفاعیه پایان نامه و من از تولد تو! بابایت برنده شد. دیروز جلسه دفاعیه پایان نامه را نشستیم و حالا دیگر هیچ کاری نداریم جز انتظار برای آمدن تو.

چیز زیادی نمانده است. حتی اگر بخواهی تا آخرین روز و دقیقه هم طولش بدهی (که انگار تصمیمت همین است!) باید تا یک هفته دیگر بیایی. آخرین جلسات کلاس بارداری و زایمان بیمارستان را با یادداشت کردن چیزهایی در مورد زایمان و مراقبت از نوزاد گذراندم. فهمیدم که علائم خطر در نوزادان سرفه، زردی، تب، ادرار سخت و دردناک، استفراغ جهشی و جوش های سرسفید است. این را هم فهمیدم که تا وقتی کیسه آب پاره نشده یا خون ریزی نداریم، بهتر است زود به بیمارستان نیاییم و مثلا تا وقتی فاصله دردها به حدود ۵ دقیقه رسید، صبر کنیم و به جایش در خانه دوش آب گرم بگیریم. این چیزها را باید به خاطر بسپارم. همین روزها لازمم می شود.

● ۲ روز مانده

مامان جان! این پاشنه پایت من را کشته. گذاشتی روی شکمم و همین طور یک بند فشار می دهی. پوستم درد گرفته از این همه فشار. باور کن راه خروج از اینجا نیست!

به نظر می رسد بیرون بیا نیستی! دکتر گفته بود حواسم به حرکات تو باشد و تو هم که ماشالا از همیشه بیشتر لگد می زنی. دیشب تمام شب را در مسیر اتاق و دستشویی بودم. امروز هم از صبح ترشحات عجیبی دارم که شفاف و غلیظند. به گمانم ماده ای باشد که دهانه رحم را در طول بارداری می بندد. جدی جدی زایمان دارد نزدیک می شود. فقط تو مانده ای که رضایت بدهی و بیایی بیرون. پس فردا نوبت چک آپ چهل هفتگی را دارم. اگر نیایی دیگر به زور بیرون ات می آوریم! ساک را بسته ام و همه چیز را تویش گذاشته ام. لباس زیر و رو و حوله و مسواک و صابون و شانه و دمپایی و مدارک و دفترچه بیمه و دوربین و... این چیزها برای خودم، سرهمی و پوشک و دستکش و پتو و این چیزها هم برای تو.

● دیگر چیزی نمانده

احتمالا خنده دارترین روز آخر دنیا را ما داشته ایم! صبح رفتیم منزل مادر همسر، بعد رفتیم کافی شاپ فرودگاه مهرآباد، بعد رفتیم سینما و شب هم پیتزا را در یک پیتزایی نوستالژیک خوردیم و رفتیم خانه! انگار که گذاشته اند پشت سرمان که یک وقت نرویم خانه. دلم می خواست از آخرین روزهای دونفری مان لذت ببریم. حالا چند ساعت است که چند قلپ روغن کرچک خورده ام و بدجوری دل و روده ام به هم ریخته. نمی دانم به خاطر آش مفصل خانه مادر همسر است یا این روغن کرچک لعنتی که احساس می کنم روده هایم درد می کنند. دردش کم است، وگرنه فکر می کردم درد زایمان است. فردا هم وقت دکتر دارم. بیا دیگر!

● روز آمدن

تا ۴ صبح به خودم پیچیدم و باز هم فکرش را نمی کردم که این درد زایمان باشد. دردش واقعا جزئی بود. من که دردهای عادت ماهانه شدید را تجربه کرده بودم، فکر می کردم دست کم باید به اندازه آن باشد. ضمن این که درد بیشتر سمت روده هایم بود تا جلوی شکمم. دم صبح که ساعت آوردم و دیدم دردها به فاصله ۱۰ دقیقه و منظم هستند، باور کردم که این ها همان دردهای زایمان هستند. تصمیم گرفتم بخوابم تا برای زایمان انرژی داشته باشم. تا ۵ خوابیدم و ناگهان با دردی عجیب از خواب پریدم. کیسه آبم پاره شده بود. با سر و صدا همسر را بیدار کردم و حاضر شدیم. ترسیده بودم. فکرش را نمی کردم. درد واقعا شدید بود. دائمی نبود. وقتی درد می آمد هیچ کار نمی توانستم بکنم. بعد تا درد تمام می شد، می دویدیم سمت آسانسور. خیلی زود به بیمارستان رسیدیم و معاینه اولیه نشان داد دهانه رحم ۵ سانتی متر باز است. شوکه شدم! انتظار نداشتم این قدر پیشرفت کرده باشم.

خودم تصور می کردم ساعت ها و ساعت ها درد کشیده ام، اما بعدا فهمیدم کل فرایند زایمان از وقتی که از در خانه بیرون آمدیم تا به دنیا آمدن بچه ۳ ساعت و نیم بیشتر طول نکشیده و مرحله درد شدید حدود ۲ ساعت بوده است. هیچ کس نمی تواند درد زایمان را توصیف کند. در آن لحظات آدم آرزو می کند از هستی محو شود، اما این درد تمام شود، اما وقتی پای سلامت بچه در میان باشد، ناگهان خون به رگ های آدم برمی گردد. آن آخر، وقتی دیگر هیچ توانی برای فشار آوردن نداشتم، به محض این که دکتر گفت بچه ات بدجایی مانده، زور بزن، با تمام توان زور زدم و ناگهان یک موجود کوچک روی دست های دکتر جای همه دردها را گرفت. این یک اغراق رمانتیک نیست که می گویند دردهای زایمان طبیعی با تولد فرزند تمام می شود. اصلا انگار که هیچ وقت دردی در کار نبوده است. فقط تو هستی و یک نوزاد کوچک با چشم های سیاه و درشت که روی سینه ات می گذارند و می گویند این دختر توست!

ساعت ۹ صبح روز سه شنبه نرگس نفس کشید و من مادر شدم

نظرات ارسالی:
 
مشارکت در بحث:
نام:
ایمیل:
متن پیام:
کد امنیتی:


درباره ما
جستجو
پیوندها
عضویت
ورود


RSS
آب و هوا



تمام حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به پورتال خبری البرز می باشد و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.
البرز به هیچ ارگان ،دسته ، حذب و گروهی وابسته نیست

Copyright alborznews©2010 . All Rights Reserved